Ξερίζωσε αργά το φυτό επιμήκεις οι ρίζες του
τίναξε το χώμα με προσοχή να φανούν
οι διακλαδώσεις.
Μια ακτινογραφία ενός εξαδάχτυλου
χεριού με ένα τραύμα στο καρπό
η μετεμψύχωση της παλάμης;
Τι να υποθέσει…
Στο χωνί των ξεψυχισμένων φύλλων
ακροάστηκε τον ήχο των βροχών του αίματος
και τις τροχαλίες της γήινης πλάκας.
Τυλίχτηκε με το ρίζωμα, η α-συνέχεια
θα τρόμαζε το σκαθάρι της μνήμης του.
Σαν καλός καλλιεργητής σκάλισε
τη σάρκα του με σοφία, βαθιές χαρακιές
έπρεπε να δέσει το ρίζωμα!
Δεν έπεσε έξω, ξεπρόβαλλαν τα μάτια των χλωρών
βλαστών και οι φωτοσκιάσεις των βλεφαρίδων.
Τράβηξε για τη πόλη με ένα περιπαικτικό
αθώο χαμόγελο στα χείλη…
Ρίζωσα-ρίζωσα, φώναξε
προσέξτε το καινούριο μου ρούχο
Ο κόσμος τον κοιτούσε απαθής
τι και αν από τα πόδια του έβγαιναν μούσκλια
και ευθυτενείς δρύινοι κλώνοι ανασάλευαν στο κορμί του
Ο κόσμος τον κοιτούσε απαθής
Ρίζωσα-ρίζωσα, προσέξτε τα μάτια μου
δυο βολβοί υακίνθου
Δεν τον είδαν, στο πάρκο της πόλης εκείνη την ώρα
οι κηπουροί προετοίμαζαν τα κλαδιά για την άνοιξη.
