ροές δακρύων

Στις ραφές της ζωής
Βυθίζονται τα θαλάσσια βλέμματα
Μικρών μεταναστών
Έγχρωμες κλωστές διαπνέουν
Τα σιρίτια των ορίων
Ντυμένη αποχρωματισμούς
Απρόσμενων προσδοκιών βγαίνω
Στο κρύο κατάστρωμα της πατρίδας
Πάνω στα γόνατα μιας ξένης Ηπείρου
Αγκυροβολώ
Κι οι αλυκές του ανέμου
Σκισμένα διαβατήρια μού εκδίδουν
Βουλιάζω μέσα στο φως αόρατων σειρήνων
Κι αποστηθίζω ένα παράπονο Οδύσσειο
«Για ένα νανούρισμα ήρθα στη ζωή
Κι η θάλασσα με ξεγέλασε»
Αθόρυβα καταδύομαι σε λησμονημένα ναυάγια
Κι ένα ανεβατό μοιρολόι αυτόχθονο τυχαία εμβολίζω
Καταδιώκομαι
Βελόνες και πόρπες αρχαίες τρυπούν το κορμί
Τις ασπάζομαι
Γεμάτα τα αμπάρια με θέλγητρα
Κι αρώματα ακριβά
Μια αλληλουχία άσαρκων φιλοδοξιών
Χαμένων...
Καταφεύγω απελπισμένη
Στο μέγιστο πράσινο των άστρων
Και σε λιμένες απροστάτευτους
Τα χάρτινα ιστία μου καταθέτοντας άδοξα
Μετανάστης ενός χαμένου Απρίλη
Πάτρια πάθη οριοθετώ
Και με φτερούγες αλλότριες αιωρούμαι
«Για ένα σκισμένο χάρτη ήρθα τη ζωή
Και ροές δακρύων πικρών με διαπλάτυναν»
Αγκαλιάζω υδρόγειους αναστεναγμούς
Στα σύνορα εσύ με ανακρίνεις

αντίτιμο

Αρρώστησαν οι Ερινύες
Κρυφά τις φυγαδεύω κάθε βράδυ
Στο κρύο αερόστατο της πλάνης
Κόκκινα φορώ λουστραρισμένα
Δορυφορικά παπούτσια
Στην εποχή των σαρκοβόρων
Λειμώνων αγορασμένα
Με αντίτιμο της ζωής μου τις εκδορές
Πλαγιαστές φόνισσες οι νύχτες
Και τα τοιχία του ύπνου
Παρέμειναν ορθάνοιχτα
-Επιστρέφω
Λέει η μητέρα
Ένα κερί αχνοφέγγει δειλά
Ζωγραφίζω δυο μάτια στην επιβίβαση μου
Η παιδική ηλικία χορεύει ταγκό
Στην χώρα των αμπελώνων
Πλησιάζω ξεσφίγγοντας τα κορδόνια
Στα παιδικά μου μποτάκια
Οικείοι διάτοροι οι τόποι
Αποστέλλω στη νύχτα δυο πάλλευκα κρίνα
Από την άμμο της Αμοργού κομμένα
Εδώ ο τόπος μου

μετέωροι υδρατμοί

Ηλεκτροφόρα σύρματα χτυπούν
Στα βράχια της όρασης
Πάλλονται οι βλεφαρίδες
Σαν την σκόνη των υδρατμών
Πάνω στο καθρέπτη
Αναθρώσκοντα δυο ανεμόπτερα
Περισυλλέγουν δέσμες φωτός
Διυλίζοντας τα πέπλα
Του ακονισμένου Δωματίου
Ανοιγοκλείνουν το διακόπτη
Στην οθόνη της φαντασίας
Εικόνες και γρίφοι
Και το ποίημα άμωμο
Με σταυρωμένα τα χέρια
Κρυφοκοιτάζει τους ιστούς
Της φωτισμένης Σελήνης μου
Γεωγραφία με εκλάμψεις φθορίου
Αναμασά ισχνές ματαιωμένες ενοράσεις
Μιας υπέργειας ανατροπής
Αφήνομαι γειωμένη στα φορτία
Της δεύτερης φύσης
Κι αναπαράγομαι σε άναρχους
Πυρήνες φωτός
Δεν με βλέπεις
Μετέωροι υδρατμοί αμφιταλατεύονται

έποικοι

Χτίσαμε τα σπίτια μας πάνω σε λόφους
Υγρά μονοπάτια μας οδηγούσαν ως εκεί
Στις κοίτες μας μεγαλουργούσαν
Φασιανοί και κορμοράνοι
Δρασκελιά και πόνος
Ο κάθε μας ουρανός
Ψηλές οι στέγες μας, στα ακροκέραμα
Κρεμάσαμε δίχρωμους χαρταετούς
Για να αλαφραίνει ο ύπνος
Της Αφροδίτης και του Αμπελουργού
Με μεμβράνες του σύννεφου
Ντύσαμε τα παράθυρα, κρυώναμε
Ο στρόβιλος καιροφυλαχτούσε μουγκός
Ήταν πολύ πικρά τα μεσημέρια
Ξεχαστήκαμε
Κάτω από τη βερικοκιά τα παιδιά μας
Έστησαν μεγαλοπρεπή βασίλεια
Με βότσαλα του Νότου
Φάρδυνε έξαφνα η παλάμη μας
Θυσία και πόνος
Κι ο κυκλώνας να συλλαμβάνει
Ανυποψίαστες αιώρες
Ένα βράδυ μας επισκέφτηκαν στρατιές
Αιχμαλώτων
Στέγη ζήτησαν και τροφή
Κι εκείνο το άγουρο μάγουλο της Μητέρας
Χτυπήσαμε την φλέβα μας πάνω στην πέτρα
Και τους καλωσορίσαμε με σκιερά χαμόγελα
Ξάφνιασμα κι οι ώρες χωρίς συμβουλή
Αργότερα ανέστιοι προσφύγαμε
Στους ψαράδες
Με δίχτυα σκισμένα στους ώμους
Στη θάλασσα επιστρέψαμε
Το κορμί του κάβουρα γέμισε
Αόρατες φυσαλίδες
Θηλιές χτυπούσε ο αφρός
Στα βλέφαρα μας
Πονούν τα σπίτια στα ξένα βλέμματα
Έκπτωτοι σκαλίσαμε στο ακρογιάλι
Γιγάντιες σκάλες
Κρυφά τα βράδια ανεβαίνουμε
Στα υπώρεια για λίγο ψωμί
Διασώσαμε τους ανεμοδείχτες μας
Σκαλοπάτι ο πόνος
Κι ο ωκεανός δυναμίτης στους πόθους μας
Συμφιλιωθήκαμε με τα χελιδονόψαρα
Στα όνειρα μας κερνάμε τους εποίκους
Θεμέλια άρμη

οι ροδιές δεν φύονται στο βοριά (αφήγηση)

Παλιά ένδοξη ερειπωμένη κατοικία
Διαιρέσεις με χτιστές καλαμωτές
Και σώματα ηλιακού πηλού
Επιβεβλημένη η σιωπή στα χείλη
Της οικοδέσποινας
Μας καλωσόρισε με ένα πλατάγισμα
Της γλώσσας
Ο καιρός σήμερα το γύρισε σε νοτιά
Μερώσανε οι πλίνθοι
Ψιθύρισε
Καφές πικρός μέσα στη χλωρίδα της ζωής
Αναθυμήσεις με μαύρους εναλλασσόμενους
Κύκλους
Γεννήσεις, ξόδια, αρραβωνιάσματα
Κι εκείνες οι στυφές φλέβες ακουμπισμένες
Στο πιάτο του τυφλού πατέρα
Στερνό παραλήρημα
Ένδοξες μαρτυρίες χιλιοειπωμένες
Σε σχήμα σπιράλ όταν οι πλίνθοι
Μουσκεύουν ανάσες

Γεννήσεις με την δόξα του φύτρου
Της φραγκοσυκιάς
Ξερακιανές οι μοίρες πάνω από το λίκνο
Στη τράπουλα έλειπαν πάντα τρία φύλλα
Θάνατοι αθόρυβοι σαν τις επτά κάμαρες
Της ροδιάς
Πώς να θρηνήσεις
Ο χρόνος μας κυνηγούσε με ένα
Μεγάλο αγκάθι
Αγαπήσαμε τις μαύρες ρίζες
Κρυφά τις ενταφιάσαμε
Χαρές κι αρραβωνιάσματα με τις κάνες
Γυρισμένες στον ουρανό
Πήλινοι σβόλοι δίπλα στο κοντάκι
Του όπλου
Οι αρραβωνιαστικιές έλουζαν τα μαλλιά τους
Στη λίμνη παρέα με τους αργυροπελεκάνους
Οι άντρες απουσίαζαν στο κάμπο
Σώπαιναν σαν άκουγαν τις κλαγγές

Παλιά ένδοξη κατοικία κι η οικοδέσποινα
Δοξαστική μυρτιά
Κοίταξε τη αυλόπορτα
Ορθάνοιχτη !
Ποιος δρόμος σας έφερε ως εδώ
Τι έκπληξη
Ανάμεσα στις καλαμένιες διαιρέσεις
Κρύβω ένα θησαυρό
Την δεύτερη φωνή μου
Με αυτή κρυφομιλώ τα βράδια
Που οι εποχές με καπέλα βεστιαρίου
Ανασυγκροτούνται
Στα βάθη της λίμνης αναβιώνω
Τους διχασμένους Έρωτες της γενιάς μου
Ποιος οιωνός σας έφερε ως εδώ
Αλήθεια!
Γιατί φοβάστε την ηδύτητα του κορμιού
Οι νεκροί μου επιστρέφουν τα απογεύματα
διψασμένοι...
Τους προσφέρω ένα αποξηραμένο ρόδι
Είναι το δώρο μου στη Θεία Μούσα τους
Καλή τύχη!
Από προαίσθηση έκρυψα τα έπιπλα
Με μυρωμένα μαύρα σεντόνια

παραχαράκτες

Βαδίζουμε πάνω σε δρόμους στρωμένους
Με ασβεστόλιθο
Άκρη – άκρη πελεκημένα στους βράχους
Σειρές από αγάλματα
Αβέβαια μας μιλούν για θαυμαστές καταβάσεις
Μια προσμονή εγγίζει τα μάτια μας
Τα χέρια μας μνημεία προϊστορικών αλαλαγμών
Στα όνειρά μας έρχεται ο συριγμός
Από τις ατμομηχανές των αερίων
Περιπατητές της κόλασης
Παραλυμένοι στοχασμοί μας καταδιώκουν
Στα παραμύθια μας αποθέσαμε
Τον βυθισμένο σκελετό
Οι έρωτες μας παραδομένοι στο μικρό
Νυχάκι της πέρδικας
Κι οι θάνατοι μας με την οσμή
Του πικραμένου δαμάσκηνου
Ολιγώρησαν οι τεχνουργοί
Στις όποιες προσκλήσεις μας
Μη ρωτάτε το προορισμό μας
Ο θάνατος πλάγιασε με την αγιασμένη
Κόμη των αγαλμάτων
Διασώστες της αλήθειας
Ανάβουμε αποβραδίς τη καντηλήθρα
Στο κεραμιδένιο οστό της Πλάτης
Δυσοίωνες πορείες
Ποτέ δεν πιστέψαμε στα αγάλματα
Των παράκτιων κοιμητηρίων

χάλκινες θάλασσες

Έζησα τα χρόνια μου μέσα σε αβαθείς
Χάλκινες θάλασσες

Ένα πλεούμενο αγκυροβολημένο στις

Ηράκλειες στήλες της Μοναξιάς μου
Ανεβοκατέβαζε πένθιμα φεγγάρια
Και κύματα δορυφόρους
Δεν είναι η περιστροφή που με φοβίζει…

Μάζεψα τα ιστία μου μετά τη
Προτροπή των λησμονημένων καταιγίδων
Στο κατάρτι με βρήκε η αστραπή
Δεν παραδόθηκα και ανακωχή
Δεν μου εδόθη ποτέ
Στις συνάψεις της μνήμης κλείδωσα
Το διαμαντένιο δάκρυ του νυχτολούλουδου
Μη και λείψουν από τον κόσμο
Τα εξάγωνα κουτάκια της μάντρας
Όταν οι λευκές κατοικίες ωχριούν στον ορίζοντα

Κορμούς αειθαλών δέντρων και χλοοτάπητες
Βλεφαρίδων υλοτόμησα τα απογεύματα του Μάη
Για να σκεπάσω της γοργόνας
Το σκουριασμένο πτερύγιο
Τότε που η παλίρροια συνωμοτούσε μέσα μου
Και ρωγμές σημάδευαν το μέτωπο μου

Κι έφτασε η νύχτα που οι θάλασσες
Ανέβαζαν πνιγμένους όρκους κι αινίγματα
Το περιστέρι επέστρεφε χωρίς
Ούτε ένα κλάδο
Ήταν καιρός να λύσω τους κάβους μου
-Νωρίς ευτύχησα τον αρμυρό πόνο
Της τραμουντάνας-
Κι απέπλευσα στην χοάνη του Πρωτέα
Αντάμα με τα αγαπημένα του κήτη

Εκεί ζω με τη σπασμένη μου ρομφαία!

το φωτοστέφανο της ματιάς

Τα μάτια μου ανέτειλαν σήμερα
Ωσάν δυο αραχνοΰφαντα σάβανα
Κύλησαν στην υγρή σέλα της πεδιάδας
Ξεμάκρυνε το βλέμμα σαν ένα ρυτιδωμένο
Γέρικο βαγόνι
Αιώνια διαπάλη του καρπού
Που ακολουθεί την αλλόκοσμη μοίρα
Του έφηβου νεκρού
Υγρή η σέλα της πεδιάδας
Ξέβγαζε τα μαύρα πουκάμισα
Της οροσειράς στην κοιλάδα των καταρτιών
Πρύμνη σπασμένη του Ποταμού
Που με τόξα ξορκίζει τις φρενήρεις ελπίδες της πέτρας
Λαξεύω τα δάχτυλά μου με τη Δρόσο
Της φιλοδοξίας των νεκρών
Μη μιλάς για αθανασία
Δύο σάβανα και στα αποκαλυπτήρια μάτια
Βιάστηκε το πρελούντιο κορμί της Άνοιξης
-Η ενοχή είναι το χολερικό
Σταχολόγημα του ανθρώπινου ιδρώτα-
Έτσι ζύγωσα τους εξάγωνους φακούς
Του θανάτου χωρίς να σκοντάψω
Σας παραπλάνησα με κρύο Αντίο