Θα βγω στους δρόμους τ' ουρανού απόγευμα Κυριακής
Τη θερινή ομπρέλα μου ανεμίζοντας στον νοτιά
Τα σύννεφα του δειλινού να συναντήσω
Αυτά που οι εραστές αρμαθιές -αρμαθιές παίρνουν
Και γνέθουν στου Σφεντόνη το σπήλιο κρυμμένοι
Με καρτερία να φτιάξουν ψιλοκλωστής κουβάρι
Με αυτό να υφάνουν σε δρύινους αργαλειούς
Σεντόνια λαγνείας του έρωτα τις έμπυρες φωλιές
Να βουλιάζει πάνω τους θηλυκωτά ο σπόρος της ζωής
Με ράμφη και ακρόνυχα αηδονιού να μελώνουν
Να φτερουγίζει στις πτυχές τους ο ροδομάγουλος τοξότης
Και κλεφτά της κόρης να αρπάζει και να σκίζει το μεσοφόρι
Γιατί είναι θαυματοποιός ο έρωτας μεγάλος
Και στήνει γιορτές βακχικές στης καρδιάς το ουράνιο σανίδι
Απόγευμα θα βγω με χρυσά στάχυα και πενάκι στο χέρι
Στα σύννεφα να πλεύσω με καράβι τρικάταρτο παριανό
Μου έχει περισσέψει ένα κομμάτι ονείρου απ' το αστρικό περιβόλι
Ένα καρβέλι γιορτής κεντητό απ' το χέρι της μάνας μου
Κι ένα πιατάκι ψίχουλα που τα περιστέρια δεν πρόλαβαν να φάνε
Γιατί τα σύννεφα του δειλινού ανέκαθεν ως γνωστόν
Πεινούν ομορφιά άρτο άζυμο κι έρωτα σκοτεινό
Τι κι αν τα κλείνουμε στις χρυσές κορνίζες της κάμαρας
Τι κι αν τα ξελογιάζουμε με της αλκυόνης τις αμυγδαλιές
Και σε παραθυρόφυλλα ξεφτισμένα απ' την αρμύρα τα ακουμπάμε
Τα σύννεφα εξακολουθούν να πεινούν έρωτα σκοτεινό
Αυτόν που κάποιος μάγος τον είδε με βαρκάκι να αράζει σε μιαν ξέρα
Κι απ' την γη ξάφνου φύτρωσαν του Απρίλη οι λευκές καμπανούλες
Είναι θαυματοποιός ο έρωτας και μέγας στιχοπλόκος
Ανοίγει της καρδιάς τα λεξικά παίρνει λέξεις ανάκατες
Και φτιάχνει με απέθαντο μελάνι τραγούδι αθάνατο
Μπαίνει σε καφενεία και συνομιλεί με τους φυγάδες
Της αρνησιάς την τέφρα ξεσκονίζει απ' το μανίκι τους
Γιατί είναι ζωοδότης ο έρωτας κι απ' το ποτό του ξεδιψούν οι εραστές
Ανακατεύει ροδόσταμο αίμα ερωδιού κλωνάρι μυρτιάς
Χυμούς από άγουρο καρπό και φτιάχνει φίλτρα μαγικά
Να μεγεθύνει την διάρκειά του να παίξει με τα μαύρα ματοτσίνορα
Κι όταν απ' τα σύννεφα κατέβει και στην γη έρθει γίνεται
Ακλόνητος σκοτεινός κι αμείλικτος
Αγκίστρια κρατά αντί για ρόδα
Με καρφιά σε σταυρώνει
Ανταρεύει το αίμα και την ρόγα του σταφυλιού κρουστή την κάνει
Γιατί είναι μέθυσος ο έρωτας και διονυσιακές τιμές ζητά
Ασυγκίνητος μένει αν σε δει σε μια σχεδία μεσοπέλαγα
Στους κυματισμούς να χάνεσαι
Γιατί είναι απόλυτος ο έρωτας με θηλιά θανάτου σε απειλεί
Παίρνει γύρη απ' τις ελατοκορφές την σκορπά ολούθε
Κι όποιος έναν μόνο κόκκο αγγίξει φωτοστέφανο
Στην κόμη του γίνεται κι η αθανασία το σώμα του ζηλεύει
Γιατί είναι θαυματοποιός ο έρωτας μεγάλος
Και στήνει γιορτές βακχικές στης καρδιάς το ουράνιο σανίδι
Έλαβε μέρος στο 2ο συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε
η φίλη Αριστέα με υποδειγματικό τρόπο καταλαμβάνοντας
την 2η θέση και ισοβαθμώντας με την φίλη Έλλη.
Την πρωτιά κέρδισε η άστεγη καταληψίας Κλαυδία.
Διακριτό σημείο όλων των συμμετοχών ήταν η ποιότητα
η ευρηματικότητα και το πλούσιο ύφος!
