Εγώ δεν κολυμπώ στα νερά των ωκεανών
Μαζί με τα δελφίνια και τα χελιδονόψαρα
Ξέρεις έχασα τα βράγχια μου
Τα χάρισα σ' ένα προσφιλή μου νεκρό
Αδυνατούσε με τόσα λουλούδια
Τον περιόριζαν τον αποκοίμιζαν
Ήθελε λίγη θάλασσα κοντά του
Τον μάγευε η απεραντοσύνη
Κι έτσι γύμνωσα το σώμα μου
Πια δεν ξέρω να γλιστρώ στους βυθούς
Ούτε μπορώ να αντιμετωπίσω τα ρεύματα
Δοκίμασα, δεν ωφελεί
Έτσι αναγκάστηκα άλλη λύση να βρω
Διάλεξα τα σύννεφα, εκεί νιώθω ασφάλεια
Δεν φοβάμαι τα ύψη
Γεννημένη ήμουν στα υψίπεδα
Εκεί κι οι γονείς μου
Εκεί κι οι ρίζες μου
Έτσι να έκανα θα έπιανα ουρανό
Κι απ' την ουρά του σύννεφου θα κρατιόμουν
Αν σφύριζε τρελά η σφυρίχτρα του βοριά
Στις στέρνες λοιπόν των σύννεφων
Έμαθα να κολυμπώ
Εκεί δεν ισχύει ξέρεις ο νόμος της βαρύτητας
Επέπλεα άνετα, μηχανευόμουν τρόπους να βουλιάξω
Δεν τα κατάφερνα
Μεγάλη ικανοποίηση ξέρεις αυτή:
Να υπερβάλλεις εαυτό, να τσαλακώνεσαι
Και πάλι όλα απ' την αρχή
Έχε μου εμπιστοσύνη λοιπόν
Έχω ακονίσει πολύ το παράδοξο
Θα σου πω τα μυστικά όλα
Κι έτσι θα σταματήσεις
Να εκλιπαρείς για μιαν ανεμόσκαλα
Εγώ θα σε πάω εκεί μόνο με τα σαντάλια σου
Φτάνει να τυλιχτείς όλος με γάζες
Αθεράπευτος μη μείνει ο κόσμος
Ωραίος καθώς είσαι ίσως δεχτούν τα σύννεφα
Και σου ανοίξουν τις ξέχειλες στέρνες τους εκεί να βραχείς
Θα γίνεις αιθέριος λοιπόν να γελαστούν οι φίλοι μου
Να σε νομίσουν αετόπουλο
Πάντα σε περίμενα, ήξερα πως θα 'ρθεις
Όχι μην δυσπιστείς καθόλου
Γάζες είναι κι όχι σάβανα
Αυτά που φοράς
Καθώς ξέρω φοβόσουν πάντα τα σάβανα
Εκείνα που έκλεινε η μάνα σου
Στο παλαιικό μπαούλο για το ξόδι της γιαγιάς
Τα έτρεμες
Αλήθεια σου λέω
Έχε κατά νου άλλωστε τις άριστες σχέσεις
Που έχω με τα τραύματα
Από εκεί κι οι γάζες
Εσύ θα χάσεις
Ωραίος που είσαι έτσι πάλλευκος
