Σκληρός ο πάγος
Στα ακρόνυχα του βράχου
Πως αργολιώνει
Στα υπαίθρια
Καφέ, τα φύλλα γυρνάς
Μιας νέας ζωής
Στα χείλη λάμνουν
Τα λόγια σαν βαρκούλες
Που δεν έφυγαν
Φεύγει το τρένο
Κι οι ράγες αντιγράφουν
Ψυχρό τ' αντίο
Κόκκινος δράκος
Σαν δραπέτης ξεφεύγει
Σε βουνού σπηλιά
Στέλνεις μήνυμα
Αηδόνι της άνοιξης
Κι ανθούν οι κλώνοι
Πάνω στην πέτρα
Όρκο δίνεις στον ήλιο
Κυκλάμινό μου
Στ' αλπικά μέρη
Φυλάνε τα ρυάκια
Ζεστό το δάκρυ
Σε κορμό ελιάς
Στάθηκε το τζιτζίκι
Γνώση να πάρει
Αργούν τα πλοία
Να φτάσουν στο λιμάνι
Κλείσαν οι μπασιές
Μόλις ξυπνήσεις
Φόρα τα πέπλα στο φως
Και νύμφη γίνε
Στην όχθη σκύβεις
Σκαρί που λαβώθηκες
Βαριά στο κύμα
Γυρεύεις βοτάνια
Στις σχισμές της χαράδρας
Της φύσης θεούς
Άλικα βάφει
Τα σιταροχώραφα
Μια παπαρούνα
Πυγολαμπίδα
Χαμηλά πως φωτίζεις
Της χλόης σπαθί
Σκίζεις το βράχο
Ακούραστα δουλεύεις
Νερό θεϊκό
Μάκρυνες πολύ
Άστρο που σε ήθελα
Για οδηγό μου
Γέρνει το κερί
Στην βία του ανέμου
Και αργοσβήνει
Αγέρας φυσά
Κι ο αχυρένιος σκούφος
Του σκιάχτρου κλαίει
Μες στο ξέφωτο
Οι ανεμώνες βγάζουν
Φωτίτσες θαμπές
Χρυσό το λίκνο
Που μέσα γεννήθηκε
Στίχος λυγμικός
Θυμάσαι το χτες
Τότε που ανέβαινες
Σε ήλιου τροχιές;
Μες στο κελί σου
Ανάβεις θυμίαμα:
Ξόδεμα ψυχής
Λευκό γιασεμί
Στη μάντρα που ακουμπάς
Αρμούς μυραίνεις
Μες στους ποταμούς
Ξεπλένεις τα δάκρυα
Θάλασσα πικρή
