Στη Μαρία (me maria)
Κλείνεις τη ντουλάπα Συνομιλείς με τα γύρω αντικείμενα Ξεσκονίζεις το καρδάκι με τη θάλασσα Σε πάει κάπου μακριά Σε εκείνο το καλοκαίρι με τις λευκές νύχτες Μια καλύβα από ψαθί Ένας έρωτας από αστέρια Ένας πλέριος ουρανός ασυννέφιαστος Το κόκκινο φόρεμα με το λευκό φιόγκο Τα πράσινα μάτια του κορυδαλλού Και μια σχεδία να μην μένουν άνυδρα τα όνειρα
Γι αυτό το κόκκινο φόρεμα σας μιλώ που ξένο κι άγνωστο σ' αντικρίζει τώρα Απλησίαστο Λερωμένο Τσαλακωμένο και ξεθωριασμένο απ' τις πολλές πλύσεις Χωρίς κουμπιά και με άδετους τους φιόγκους Το αφήνεις να πέσει στα πόδια σου Και μοιάζει σαν το πληγωμένο ζώο πριν πάρει την τελευταία του ανάσα και χαθεί
Ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα Είναι καλοκαίρι μα εσύ αναπνέεις Νοέμβριο Σκέφτεσαι το σενάριο που στοιχειώνει τη ζωή σου Σκέφτεσαι τα βότσαλα που δεν πρόλαβες να ζωγραφίσεις Ψηλαφίζεις το στήθος σου Κάτι πονάει βαθιά μέσα σου Αύριο πρέπει να πας στο ραντεβού με το νυστέρι
Εσύ κι οι διογκωμένοι σου ιστοί Εσύ και οι σκληρές λέξεις Μια ξένη ουσία σκοτεινή Ένα αμαρτωλό πρόσκομμα Ένας επιβλαβής επισκέπτης Ένας αδιάλυτος φόβος που παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του πόνου Που αναποδογυρίζει τα είδωλα Που συνθλίβει το αεικίνητο όχι και το ψυχραίνει
Ανοίγεις το συρτάρι σου Ένα πακέτο τσιγάρα Ένα βιβλίο που δεν διάβασες Ένα ταμπόν και μια χτένα που ανώφελη σου είναι πια Πόσα λίγα και πόσα πολλά απομειώνει ο χρόνος Πόσα φέρνει στην επιφάνεια και πόσα σου παρακρατάει
Τρέχεις στο σαλόνι Σβηστό το τζάκι Στάχτες παντού Δεν ήρθε η σταχτομαζώχτρα λήθη να τις μαζέψει Πλησιάζεις στην πόρτα Θέλεις να βγεις στον κόσμο Θέλεις να απλωθείς στο πύρινο άρμα της πόλης Να δώσεις ένα λουλούδι σ' έναν ανύποπτο μετανάστη Να περιμαζέψεις μέσα από το πλήθος χιλιάδες νεανικά χαμόγελα Να ακουμπήσεις τη πλάτη στη ψυχρή επιφάνεια των φιλιών που άργησαν να δοθούν
Μπαίνεις στο ασανσέρ Κίτρινα τα φώτα Ξεφυλλίζεις το χάρτη της μορφής σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα Ήρθε η ώρα να πάρεις το σώμα σου αγκαλιά Να το κανακέψεις Να του πεις να μην λυπάται Στα χέρια κρατάς μια σακούλα νάιλον Μέσα το φόρεμα Εκείνο που σε πήγε πίσω Εκείνο που προστατευτικά σε ταξίδεψε Εκείνο που ζωντάνεψε το κοιμισμένο σου αίμα
Σ' αυτό θα απαγκιάσεις Με αυτό θα αρχίσεις να ξαναγελάς Από εκεί θα αντλήσεις δύναμη Να ξεχάσεις τα σκοτωμένα παιδιά της ψυχής σου Να χαϊδέψεις την άσπρη γατούλα από πον πον που κρατάς στη τσέπη σου Να αναμετρηθείς με το τώρα Το κόκκινο φόρεμα μαύρη μη γίνει πέτρα Το κόκκινο φόρεμα να βγει απ' τα βάθη της μνήμης Να καλοσιδερωθεί για να ' ναι πάλι οι μέρες γιορτινές κι όχι ξένες και μαραμένες
...............................................................................................................................................
-Γεια σου κυρία Ανθούλα
-Έφερα αυτό το φόρεμα για καθάρισμα
-Μαντάρισε το λίγο στο μέρος του στήθους τραβήχτηκε μια κλωστή
-Ράψε κι αυτά τα κουμπιά με πασχαλίτσες δεν μοιάζουν;
-Έχω γάμο αύριο
-Προλαβαίνεις;
Πήρε μέρος στο 12ο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργάνωσε επιτυχώς
η αγαπημένη μας φίλη me(maria) με αρκετά δυνατές συμμετοχές
