Αγκάλιαζες το ριζόχαρτο
και κραύγαζες
"Θέλω να αποτυπωθώ"
Εκεί στα ριζά της Δωδώνης
σχεδίαζες τη δικιά σου τραγωδία
Ένα βράδυ μάλιστα
-ήσουν δεν ήσουν στα δεκάξι-
στην ονομαστική σου εορτή
έστησες πλεκτάνη
στον κυματοθραύστη του κάστορα
Διάβηκες
Δοκίμασες τη δύναμη του αετού
να αναστηλώσεις την ταρταρούγα
της θάλασσας
Φύλαξες έπειτα, με τρόπο, το ψαλίδι
στο απογώνι του ορίζοντα....ανασκίρτησες
Έπρεπε;
Μες στην σκιά της Δωδώνης στο ημικύκλιο
έδινες παράσταση στο ριζόχαρτο πάνω
Πόσα εκατοστά είναι η ευτυχία;
Μόλις δεκαέξι χρόνων
δεν έπρεπε να γνωρίζεις...
Κι αν αγαπούσες την ποίηση
είναι πολύ εύθραυστο το ρυζόχαρτο
κι η "τραγωδία σου" ξένη
Στα μεθυσμένα δρυόφυλλα κυκλοφορούσες
με το παλιό εφηβικό σου σορτσάκι
και τα περσινά χρυσά σου κοσμήματα
Κρυστάλλινη αναλαμπή στο θυρεό του ήλιου
Γιατί κραυγάζεις τώρα στον άδικο ουρανό;
Πέταξε το εισιτήριο
στην χλαλοή της μάγισσας νύχτας
Τέλειωσε η παράσταση
Κι η ευτυχία απούσα
Στον αφρό της πηγής σου
δες, αναβλύζουν τα φτερά της Διώνης
Τι κρύβεις στην παλάμη σου;
Χέρσος ο ορίζοντας.... τραυλίζει!
αφιερωμένο
