μικρές ελαφίνες

*
Ασημένιο φεγγάρι
Το πέλμα βουτά στην λίμνη
Οργασμικά τυλίγεται
Στο καλαμένιο πλέγμα
Αναστεναγμός

*
Παγώνουν οι εφιάλτες
Σε πολικά μέρη τριγυρνούν
Στην καρδιά ένας κλεμμένος ήλιος
Κρατά το σώμα σε ισορροπία
Ανακεφαλαίωση

*
Στο λιμάνι
Τα πλοία αργούν
Έντρομοι οι ναύτες τρυπούν τα δίχτυα
Ξηλώνουν τους κάβους
Αποδημία

*
Μικρές ελαφίνες
Εφορμούν σε αδιέξοδες σήραγγες
Στοχεύουν με βέλη
Τα χάλκινα μάτια
Αποχωρισμός

*
Τρύπιο μαντήλι
Φευγάτος ένας πόντος
Στο μέτωπο του κόσμου
Έρχεται μπόρα
Ανακολουθία

*
Βουβάθηκαν τ' αστέρια
Εκείνα που κάποτε
Έστελναν το άγγελμα
Διάττοντα τα λόγια στο σπίτι
Με τα ικριώματα
Αποξένωση

*
Στη δική μου χώρα ενδημούν
Σπάνια λεπιδόπτερα
Μοιάζουν μικρές σαΐτες παιδικές
Που κουρελιάστηκαν
Σε αιθέρες γκρίζους
Αυτοάμυνα

*
Οι Κυριακές θλίβουν
Οι Δευτέρες αλλάζουν
Κι όλη η επόμενη εβδομάδα
Φορά το σεντόνι
Του εφιάλτη ανάρριχτα
Αποκάλυψη

*
Τα χείλη έτοιμα για ψευδορκία
Μόνο τα μάτια παρέμειναν αληθινά
Τα χέρια ησυχαστήριο της νικοτίνης
Περιθωριοποιούν τις μοναξιές
Συμβιβασμός

*
Στο λευκό χαρτί
Σταγόνες από μελάνι
Σχημάτισαν μικρούς ύφαλους
Η πένα χωρίς πυξίδα
Σκόνταψε στα αδιαπέραστα μήπως
Περιχαράκωση

*
Οι ψυχές των μικρών πουλιών
Περιφέρονται στα παιδικά όνειρα
Σκοτώνουν τους δράκους
Ανασύρουν ναυάγια
Και δροσοσταλίδες κάνουν τα δάκρυα
Ευδαιμονία

*
Πήρες τους χρησμούς
Διάβασες τους οιωνούς
Μέτρησες τους ρόζους της φτελιάς
Αναστράφηκε η κλεψύδρα
Βραδύνοντας τα δευτερόλεπτα
Ανταπόδοση

Ήρθα σε εσένα

Ήρθα σε εσένα γιατί αλλού
Δεν είχα που να πάω
Δέντρο ήμουν με παγωμένα κλαδιά
Χαρταετός με κομμένα τα ζύγια
Λίθος σε αλώνι που πλαγιάζει η βροχή
Κι ήθελα τόσο να μακρύνω από το άδειο μου γκρίζο
Κοντά σου ήρθα σχεδόν τρέμοντας
Από μια ψύχρα εφιαλτικά κυκλωτική
Κομήτης ήμουν μικρός
Που συντρίβεται στου σύμπαντος την πόρτα
Κι έπρεπε εσύ να με ενώσεις για να υπάρξω

Δεν ήταν Άνοιξη ούτε γλαυκό Καλοκαίρι
Σαν ήρθα κοντά σου
Φθινόπωρο ήταν που η φύση λάμνει
Στο κενό με τρεμάμενα χέρια
Στα καμπαναριά άδειες οι φωλιές των πελαργών
Στο χώμα ο σπόρος πλαγιαστά κρυμμένος
Στις θάλασσες κλειστά τα παντζούρια της μέθεξης
Φθινόπωρο ήταν
Κι η καρδιά μου πολιορκήθηκε από ήλιους φτενούς
Που στο κορμί σου ενδημούσαν

Πέρασαν χρόνια πολλά
Ήρθαν αστραπές μαντάτα κακά σκισμένα ιστία
Η μορφή σου απεικονίστηκε στα μάτια μου
Η καρδιά σου χτύπησε στις προσευχές μου
Η αύρα σου λείανε τις άκρες των δακτύλων μου
Μεταλλάχτηκες αργά μέσα μου
Σε ρόδο εκατόφυλλο
Που μ' αγκυλώνει μ΄αγκάθια λυτρωτικά
Που με μεθά με ευωδιές λιγωτικές
Που το βάζο της ψυχής μου παρήγορα κοσμεί
Πέρασαν χρόνια πολλά
Τόσα που στα ακρολίμανα χάθηκαν πλέον
Τα πέτρινα φιλιά της μικρής ταξιδιώτισσας
Έμεινε μόνο το μαντήλι
Με το ματωμένο μονόγραμμα
Να με πηγαίνει στα γήινα πάθη τα αρχέγονα

Τώρα τροχοδρομώ στα τυφλά
Σαν τραγούδι λυγμικό κορυδαλλού
Πονά η απουσία τις νύχτες
Σαν λόγος ανείπωτος μελλοθανάτου
Δράμει στις φλέβες ο πόνος
Που να σε βρω;
Τώρα ενθυμούμαι επίπλαστες συλλαβές
Σαν κίβδηλο νόμισμα κρυώνει
Στο στήθος ο δείκτης της προδοσίας
Σαν δόντι ατσαλιού πληγώνει
Στο μέτωπο η κραυγή του φόβου
Πως να υπάρξω;
Μένω να κοιτάζω βουβή τις πτυχώσεις της βεντάλιας
Ξεχασμένη στο στρόβιλο της μνήμης
Να κρατώ σε παλάμη ζεστή τον άνεμο
Του πάθους που δεν επληρώθη

Τα λουλούδια του βυθού

Το επιτοίχιο ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα
Σταθεροί λες οι δείκτες του για ώρα
Τι να περιμένεις
Όταν χορεύει εμπρός σου η απουσία με τον τυφλό ιππότη;
Απλά σιωπάς στρέφοντας το βλέμμα χαμηλά
Στοχεύοντας απέλπιδα
Σε υποθετικά πρόσωπα
Σε ημιτελή έργα
Σε σπάταλες αντιθέσεις
Που σε κρατούν δεμένο στα ψεύτικα τοπία του χτες

Ξεφύλλισες το παραμύθι
Βρήκες την χαρακιά στο οπισθόφυλλο
Αυτήν που απερίσκεπτα χάραξε ο πατέρας
Πριν φύγει για ένα ταξίδι στα βουνά της λαγκάδας
Δεν επέστρεψε
Έμεινε η χαρακιά να τον θυμίζει
Ειδικά τις νύχτες που το φεγγάρι έστεκε ακίνητο
Σαν να περιέθαλπτε τους τραυματισμένους αναρριχητές

Είπες να γράψεις ένα ποίημα αλλιώτικο
Να μιλά για θαλασσινά λουλούδια
Για αποσκιερά μέρη για ναυάγια ανεξερεύνητα
Σε εικόνες να κλείσεις ένα κόμπο πίκρας
Δεν μπόρεσες
Ίσως να έφταιξαν τα δάκρυα σου
Ή το μολύβι που δεν βρήκες στην τσέπη του πεθαμένου
Παρετήθηκες
Πως να γράψεις με μάτια ασθενικά
Κι άδειες μνήμες;
Φοβήθηκες την άσπρη σελίδα οπισθοχώρησες γελώντας
Κι έκλεισες την πόρτα μη δεις της νύχτας τα ιερογλυφικά
Να σε διώκουν με τις χίλιες τους γλώσσες

Σε λίγο χαράζει
Το φως θα διαπεράσει την πλάση
Τι ωραία που θα χρωματιστούν οι βυθοί
Κι οι γοργόνες θα πάρουν ξανά το ροδαλί στις παρειές
Αυτή η νύκτα κράτησε πολύ
Λες κι είχε χαθεί στο δάσος
Μαζεύοντας πευκοβελόνες για στολίδια
Τώρα κουρνιάζει στα σεντόνια
Πλέκει τα κόκκινα μαλλιά της
Μιλά για έρωτες ατελέσφορους
Φτιάχνει θεσπέσια γλυπτά προσωπεία
Σε λίγο χαράζει
Κι εγώ σε κρυστάλλους θα κρύψω τα χρώματα
Που αναδύθηκαν στο πρώτο μας άγγιγμα