Σαν αστέρι που στο γλυκοχάραμα
Θαμπώνει
Έφυγες
Από χρόνια ταγμένος στον ουρανό
Τις γήινες φλόγες επιζητούσες
Να σβήσεις με μια αναπνοή
Αγάπη πόνος στεναγμός τριγμός
Και η ζαριά στα σημεία παιγμένη
Χωρίς συμπαίχτη και κανόνες
Να σου ανοιγοκλείνει το μάτι συνωμοτικά
Στο λεπτό χέρι τρεμόπαιζε
Μια τελευταία αχτίδα
Μην ήταν που στα μάτια σου ανέβαινε
Πλαγιαστά το φεγγάρι σαν τρελό ξωτικό;
Στο χέρι σου τρέμιζε
Το δάκρυ του παγετώνα
Μην ήταν που στα χρόνια σου
Στριφογύριζαν οι πολύγωνες νιφάδες της απώλειας;
Εκείνες του τόπου σου οι τακτικές
Που από μικρο παιδί στοργικά τις τάιζες φιλιά
Αγάπη που στο γέμισμα του φεγγαριού
Γέμιζε ρίζες βαθιές κι απλώνονταν
Στης χλόης τη χλαμύδα διακλαδωτά
Αγάπη γήινη δική σου μοναδική
Μάνας πατέρα κι αδερφού καύχημα
Έφυγες
Στης Άνοιξης την ώρα
Στις παπαρούνες στέγνωσες τα φιλιά σου
Μην τις βλέπεις έτσι ντροπαλές
Είναι περήφανα εύθραυστες σαν πονούν
Περήφανες
Σαν το παγωμένο σου πηγούνι
Σαν το χέρι σου που αποχαιρετούσε την αυγή
Διπλωμένο σε διπλό αντίο
Στερνό
Είχα πολλά να σου δώσω κλώνια
Είχα πολλά να σου πω τραγούδια ακόμα
Νερό δροσερό να ανεβάσω από πηγαδιού καρδιά
Μόνος να μην νιώθεις
Αθανασία να κρυφομιλάς
Δίψα να μην σε βρει στο σεργιάνι
Πλούσια να διαβείς το πέρα σύνορο
Με χρυσάφι στις φούχτες σου αρχαϊκό
Να σε ζηλεύουν τ' άστρα τ' Απρίλη και να γέρνουν
Κι αν έφυγες
Νοερά θα σε θωρώ καβαλάρη σε άσπρο άλογο
Να τινάζεις σεντεφένιες μπάλες στον κόσμο μου
Κι εγώ εκστασιασμένη να σου χορεύω
Δεν σου πρέπουν καημοί μοιρολόγια
Κλαυθμοί και θυσίες
Σου πρέπει ένας ολόασπρος κρίνος
Της αυλής μου στολίδι
Στο μάρμαρο σεμνά να καλλιγραφεί τ' όνομά σου
Μαζί με το μήνυμά μου
Σ' αγαπώ
Σ' εσένα αγάπη
